ആദ്യമായി ഈ വിവർത്തനത്തിൻ എന്നെ പ്രേരിപ്പിച്ച ചില കാർയങ്ങളെക്കുറിച്ച് എനിക്ക് അൽപം ചിലതു സൂചിപ്പിക്കുവാനുണ്ട്. 1120 ധനുമാസത്തിലാണ് ഗീതഗോവിന്ദം' മലയാളത്തിലേക്കു വിവർത്തനം ചെയ്യണമെൻ എനിക്കു തോന്നിയത്. സംഭോഗശൃംഗാരം അതിൻറെ പരമോച്ചനിലയെപ്രാപിച്ചിട്ടുള്ള കാവ്യങ്ങളിൽ പ്രഥമഗണനീയമാണ് ഈ കൃതി. ഇതിലെ അംഗിയായ രസം കലയുടെ ചെത്തിമിനുക്കലും നിറംപൂശലുമൊന്നും കൂടാതെ അസംസ്കൃത രൂപത്തിൽതന്നെ അവതരിപ്പിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ളതാണ് വെണ്മണിക്കൃതികൾ. ചിരകാലമായി കേരളത്തിൽ നിലനിന്നുപോന്ന ആ ശൃംഗാരാധിഷ്ഠിതമായവെറും വൈഷയികമായ കാവ്യാത്മകപാരമ്പർയം വെണ്മണിയിൽ അവസാനിച്ചു എന്നും, ഏറെക്കാലം കൂടി അടിച്ചമർക്കപ്പെട്ട ആ അവഹേളനാർഹമായ ദുർവ്വാസന വീണ്ടും തലയുയർത്തിയത് എന്നിൽക്കൂടിയാണെന്നും ഒരഭിപ്രായം പൊതുവെ പരന്നിട്ടുണ്ട്. അതിനെ ആധാരമാക്കിയുള്ള പരസ്യമായ ആക്ഷേപങ്ങൾ ഒട്ടേറെ ഞാൻ അഭിമുഖീകരിച്ചിട്ടുമുണ്ട്. വെണ്മണിയെത്തുടർൻ, മങ്കത്തയ്യിനെ മഞ്ജുവാക്കുകൾ പറഞ്ഞൊട്ടൊട്ടടുപ്പിച്ച്' ആ തങ്കപ്പട്ടുറവുക്കതൻ നടുവിലായ് കൈയൊന്നു' വെയ്ക്കലും തങ്കൽത്തീപ്പൊരി വീണപോലെ തരസാ തട്ടിപ്പിട'ഞ്ഞേൽക്കലും', 'മാരൻ വിട്ട ശരംകണക്കതിജവാൽ' പാഞ്ഞെത്തലും', നേരം ചെറ്റു കവിഞ്ഞ തെറ്റിനു' പൊൻകാപ്പണിക്കൈകളാൽ സൈ്വർയം കെട്ടിവരിഞ്ഞു' നിർത്തലും, വികസദ്രോമാഞ്ചമാം നെഞ്ചിലാ നീരൻധ്രോച്ചകുചങ്ങളാൽ ചിരതരം' മർദ്ദിക്കലും, അതിൻറെ മാദകലഹരിയിൽ മുഴുകിച്ചേരലും, ചെറുനാരങ്ങയെ സ്വച്ഛമാം കരതരാൽ' മർദ്ദിച്ചുകൊണ്ട് സാകൂതസ്മിതനായി' ഉൽക്കമ്പത്താലാകുല'മായ മാറത്തു തെളിനോട്ട'മാഴ്ത്തലും, മറ്റും ഇന്നു ജീവിച്ചിരിക്കുന്ന പല മഹാകവികളിലും യുവകവികളിലും കൂടി കടന്നുവൻ ഇങ്ങേ അങ്ങത്തെ കരുത്തുറ്റ കണ്ണിയായ എന്നിലും സ്ഥാനംപിടിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നൽലാതെ സദാചാരസൗധങ്ങളുടെ അടിത്തറ പൊളിക്കുന്ന ആഗ്നേയപിണ്ഡങ്ങളൊന്നും ഞാൻ വർഷിച്ചിട്ടുള്ളതായി എനിക്കറിവിൽല. ഇതിനെസ്സംബൻധഇച്ചു മാതൃഭൂമി ആഴ്ചപ്പതിപ്പിൽ ഞാനും മറ്റൊരു സഹൃദയനും തമ്മിൽ ഉണ്ടായ വാദകോലാഹലങ്ങളാണ് ഗീതഗോവിന്ദം' വിവർത്തം ചെയ്യുന്നതിൽ എനിക്ക് പ്രേരകമായിത്തീർന്നത്...

ഇന്നത്തെ ചില റിയലിസ്റ്റ് സാഹിത്യകാരൻമാർ വ്യഭിചാര' വിഷയമാക്കി കഥകളും നോവലുകളും മറ്റും എഴുതുന്നതിൽ യാഥാസ്ഥിതികനിരൂപകൻമാർ കണക്കിലേറെ അരിശംകൊള്ളൂന്നതായിക്കാണാം. ഉപജീവനത്തിനു മറ്റൊരു മാർഗ്ഗവുമിൽലാതെ, ഉദരത്തിൻറെ ആഹ്വാനത്തിൽ മനസ്സാക്ഷിയുടെ ധാർമ്മികചോദനത്തെ അവഗണിച്ചുകൊണ്ട് സ്വശരീരത്തെ വിൽക്കുവാൻ ദയനീയമാംവിധം നിർബൻധിതയായിത്തീരുന്ന ഒരു പാവപ്പെട്ട വേശ്യയുടെ ചിത്രീകരണം അക്കൂട്ടരെ ക്ഷോഭിപ്പിക്കുന്നു. എന്നാൽ ഭർത്തൃമതികളായ ഗോപസ്ത്രീകൾ ശ്രീകൃഷ്ണൻറെ അംഗലാവണ്യത്തിലും കലാസിദ്ധിയിലും ഭ്രമിച്ച് സ്വകാന്തൻമാരെ കൈവെടിഞ്ഞു കാമാവേശത്താൽ വ്യഭിചാരസന്നദ്ധകളായി വൻ, മദനോത്സവം കൊണ്ടാടുന്നതായി ചിത്രീകരിക്കപ്പെടുമ്പോൾ ഭക്തിപാരവശ്യത്താൽ എനിക്ക് പലപ്പോഴും വിചിത്രമായിത്തോന്നാറുണ്ട്. അക്കൂട്ടരുടെ സമാധാനം ആ നായികമാർ ഗോപസ്ത്രീകളൽല ജീവാത്മാക്കളാണെന്നാണ്; അവരെ വഴിപിഴപ്പിച്ചു സ്വേച്ഛാപൂർത്തി നിർവിഘ്നം നിർവ്വഹിക്കുന്ന നായൻ ശ്രീകൃഷ്ണനൽല, പരമാത്മാവാണെന്നാണ്. എൽലാം ഒരു പരമവേദാന്തത്തിൻറെ സുന്ദരചിഹ്നങ്ങൾ മാത്രമാണത്രേ. ആയിരിക്കാം; അൽലെൻ എനിക്കു വാദമിൽല. പക്ഷഭേ, ജീവാത്മാവും പരമാത്മാവും തമ്മിൽ ആഘോഷിക്കപ്പെടുന്ന സുരതോത്സവവും, വേശ്യയും വിടനും തമ്മിൽ ചെയ്യുന്ന ലൈംഗികകർമ്മവും അതേ, അവ രണ്ടും യഥാർത്ഥത്തിൽ ഒന്നുതന്നെയൽലേ എന്നാണ് എൻറെ ചോദ്യം. ഒൻ യഥേഷ്ടം വർണ്ണിക്കപ്പെടാമെന്നും മറ്റൊൻ നിശ്ശങ്കം പരിത്യജിക്കപ്പെടണമെന്നും പറയുന്നതിൻറെ മൗലികമായ തത്ത്വം ഇന്നും എനിക്കു മനസ്സിലാകുന്നിൽല. ഒരു സഹൃദയൻ എൻറെ ഈ സംശയം പത്രദ്വാരാ ഒരിക്കൽ ദൂരീകരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. അദ്ദേഹം പറയുന്നത് ആദ്യം ഞാൻ പ്രസ്താവിച്ചിട്ടുള്ള സംഗതികൾ പുരാണങ്ങളാണ്, അവയ്ക്കു പുരാണത്തിൻറെ മറ'യുണ്ട് എന്നെൽലാമാണ്. ഈ പ്രസ്താവത്തിൽ യുക്തിയുടെ ഒരംശംപോലും ഞാൻ കാണുന്നിൽല. ഒരാൽ നഗ്നനായി തെരുവീഥിയിൽക്കൂടി നടന്നുപോകുന്നതെന്തെന്നു ചോദിക്കുമ്പോൾ, ആ നഗ്നതയ്ക്ക് അന്തരീക്ഷത്തിൻറെ മറയുണ്ട് എന്നു പറയുന്നതുപോലെ മാത്രമേ ആ സമാധാനം തൃപ്തികരമാകുന്നുള്ളൂ.

മേൽപ്രസ്താവിച്ച രീതിയിൽ പുരാണത്തിൻറെ മറ'യുള്ള ആയിരം പൂരപ്രബൻധങ്ങൾ നമുക്കുണ്ട്. അവയെൽലാം നമുക്കു തത്ത്വഭണ്ഡാഗാരങ്ങളാണ്. അവയെ നാം വാനോളം വാഴ്ത്തി സ്തുതിക്കുന്നു. ഭർത്തൃപുത്രനെ മൃഗമാക്കാൻ പണിപ്പെട്ടു പരാജയപ്പെടുകയും ആ പരാജയത്തിൻറെ പൈശാചികമായ പ്രതികാരാവേശത്താൽ ധർമ്മബോധത്തിൻറെ ശിരസ്സിൽ ശാപകീലം തറയ്ക്കുകയും ചെയ്യുന്ന സ്വർഗ്ഗത്തിലെ തേവിടിശ്ശികളെപുരാണത്തിൻറെ മറ'യ്ക്കു പിന്നിൽ മദിച്ചു പുളയ്ക്കുന്ന പുംശ്ചലികളെപൂവിട്ടു പൂജിക്കുന്ന നമുക്ക്, വിധിയുടെ കൈയിൽ കളിപ്പന്തായിച്ചമഞ്ഞ ഈഡിപ്പസ് രാജാവിനെ കാണുമ്പോൾ അവജ്ഞയാണു തോന്നുന്നതെന്നു പറഞ്ഞാൽ അതു വെറും അസംബൻധപ്രലപനത്തിൻറെ പർയായമായി പരിഗണിക്കുവാനേ എനിക്കു നിവൃത്തിയുള്ളൂ. ഗുരുപത്നിയെ തട്ടിയെടുത്തുകൊണ്ടുപോയ ശിഷ്യപ്രമുഖൻമാരും, സ്വപത്നി മധുവിധുവെൽലാം കഴിഞ്ഞു ശിഷ്യനിൽനിന്നു സമാർജ്ജിച്ച സന്താനസമ്പത്തുമായി തിരിച്ചെത്തുമ്പോൾ ഒരു പുളിച്ച ചിരി' ചിരിച്ചുകൊണ്ടു വീണ്ടും സ്വാഗതംചെയ്യുന്ന ചുണകെട്ട ഗുരുപ്രവരൻമാരും നമ്മുടെ പുരാണത്തിൻറെ മറയിൽ ഇന്നും അങ്ങനെ നിർബ്ബാധം കഴിഞ്ഞുകൂടുന്നു. അവർ നമ്മുടെ സദാചാരബോധത്തെ അൽപംപോലും ചതിച്ചിട്ടിൽല. ശന്തനുവിൻറെ ആശ്രമത്തിൽ വന്ന സൃഷ്ടികർത്താവായ ബ്രഹ്മാവിൻ, അമോഘയെ കണ്ടമാത്രയിൽ ശുക്ലം സ്രവിച്ചു. ആ സാധ്വിക്കു ഭർത്താവിൻറെ നിർബൻധത്താൽ അതു പാനം ചെയ്യേണ്ടിവ്നനു. (പത്നപുരാണംജമഴല 18024) അതേ; ഇങ്ങനെ പുരാണത്തിൻറെ മറയിൽ ദേവോചിതങ്ങളായ എത്രയെത്ര പരാക്രമങ്ങൾ പതിയിരിക്കുന്നു! അതിലൊന്നും നമുക്കു പരാതിയിൽല. നമ്മുടെ ചുറ്റുപാടും കണ്ടുവരുന്ന നിത്യജീവിതത്തിലെ ഇരുണ്ട വശങ്ങൾ അൽപമൊന്നു ചിത്രീകരിക്കാൻ ആരംഭിക്കുമ്പോഴേക്കും നമ്മുടെ സാൻമാർഗികബോധം ആകമാനം അട്ടിമലർന്നുവെന്നുള്ള ആക്രോശങ്ങൾ ആവിർഭവിക്കുകയായി!

ക്രൈസ്തവവേദഗ്രൻഥം പരിശോധിച്ചു നോക്കിയാലും ഇത്തരത്തിലുള്ള നിരവധി സംഭവകഥകൾ അണി നിരന്നിട്ടുള്ളതായിക്കാണാം. ഒരു പിതാവ് പുത്രിയുമായി ലൈംഗികജീവിതം നയിക്കുന്നതിനെ ആധാരമാക്കി ഒരു ചെറുകഥ രചിക്കപ്പെട്ടാൽ ഉടൻ തുടങ്ങുകയായി അനിയന്ത്രിതമായ ഒരുവക ഹാലിളക്കം. അതു പുരോഗമനസാഹിത്യമാണെന്നും ആ സാഹിത്യം ഒരു വിഷസർപ്പമാണെന്നും അതിനെ ഉടനടി തച്ചുകൊൽലണണെന്നും ഉൽഘോഷിച്ചുകൊണ്ടു മിഷനറിമാരും പാതിരിമാരും നാലു ദിക്കിൽനിന്നും പാഞ്ഞെത്തി അനാവശ്യമായ സമരകോലാഹലങ്ങൾക്കു വട്ടംകൂട്ടിത്തുടങ്ങും. എന്നാൽ, രണ്ടു സഹോദരിമാർ കാമവികാരം സഹിക്കാനാകാതെ സ്വപിതാവിനു വീഞ്ഞുകൊടുത്തു മയക്കി മൃഗീയമായരീതിയിൽ കാമസംതൃപ്തിയടയുന്ന കഥ വേദഗ്രൻഥത്തിൻറെ ഏടുകളിൽ ഒളിച്ചിരിക്കുന്നതു കണ്ടിട്ടും അവർ കണ്ടഭാവം നടിക്കുന്നിൽല. സോളമണ് ചക്രവർത്തിക്ക് ഒരജപാലബാലികയിലുണ്ടായ അഭിനിവേശത്തെ ആധാരമാക്കി രചിച്ചിട്ടുള്ള ടീിഴ ീള ടീിഴ െഎന്ന സുന്ദരകലാസൃഷ്ടിയെപ്പോലും മതത്തിൻറെ കറുത്തുനീണ്ട ആ മേലങ്കിയണിയിച്ചു വികൃതപ്പെടുത്തിയാൽ മാത്രമേ അവരുടെയും സൻമാർഗ്ഗബോധം അചഞ്ചലമായി വർത്തിക്കുകയുള്ളൂവത്രേ. (എൻറെ ദിവ്യഗീതം' എന്ന കൃതിയും അതിലെ കുറിപ്പുകളും വായിച്ചു നോക്കുക) ക്രിസ്തുവിൻറെ ജനനത്തിൻ ആയിരം കൊൽലങ്ങൾക്കുമുൻപ് ജീവിച്ചിരുന്ന സോളമണ് ചക്രവർത്തി സ്വാനുഭവജന്യങ്ങളായ വികാരങ്ങൾക്കു രൂപംകൊടുത്തിള്ള ആ മനോഹരഗാനങ്ങൾ സഭയ്ക്കു ക്രിസ്തുവിനോടുള്ള സ്നേഹ''ത്തെ കീർത്തിക്കുന്ന വെരും പാതിരിപ്രസംഗങ്ങളാക്കി തരംതാഴ്ത്തുന്നത് തീർച്ചയായും മതം കലയോടു ചെയ്യുന്ന ഒരു കടുംകൈയാണെന്നുള്ളതിനു സംശയമിൽല. ഇണപെറ്റ രണ്ടിളം പുള്ളിമാൻപേടകളെ'പ്പോലെ സുന്ദരങ്ങളായ കുളിർമുലകളും, കുനുകൂന്തൽച്ചുരുളുകൾക്കുള്ളിലൊരുമാതളക്കനിപോലെ വിളങ്ങുന്ന കവിൾത്തടങ്ങളുമുള്ള തരളായതമിഴിമാരണിമകുടമണി മാലികയായ ആ ശൂലേമിക്കാരി വിലാസലാലസയും വിശൈ്വകമോഹിനിയുമായ ആ അജപാലകന്യക വെറും ഒരു നിർജ്ജീവസഭയാണത്രേ! അമ്പോ, ചിഹ്നങ്ങൾ കാണിക്കുന്ന ഇന്ദ്രജാലം!

ദിവ്യഗീതം'വും, ദേവഗീത' (Song of Songs and ഗീത ഗോവിന്ദം) തമ്മിൽ വലിയ സാദൃശ്യമുണ്ടെൻ ആദംക്ലാർക്ക് അഭിപ്രായപ്പെടുന്നു. രാധയുടെ സ്ഥാനതത്ത് ഒരിടയപ്പെണ്കുട്ടിയും. ശ്രീകൃഷ്ണൻറെ സ്ഥാനത്ത് ഒരു ചക്രവർത്തിയും നായികാനായിൻമാരായിട്ടുണ്ടെന്നുള്ളതിൽക്കവിഞ്ഞു ദിവ്യഗീതത്തിനു ദേവഗീതയുമായി കാവ്യപരമായ ഒരു സാദൃശ്യവും ഞാൻ കാണുന്നിൽല. കവിതയുടെ മേൻമ നോക്കുമ്പോൾ ഗീതഗോവിന്ദത്തെ അപേക്ഷിച്ചു വളരെ പുറകിൽ നിൽക്കുന്ന ഒരു കൃതിയാണ് ടീഴി ീള ടീിഴ െഎന്നും എടുത്തുപറയേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. മറ്റൊന്നിനോടു താരതമ്യപ്പെടുത്താതെ, ദിവ്യഗീതത്തെ ഒറ്റയ്ക്കെടുത്തു പരിശോധിച്ചാൽ അതൊരുത്തമകലാസൃഷ്ടിയാണെന്നു നിസ്സംശയം പറയാൻ സാധിക്കും. അങ്ങനെയാണു ചെയ്യേണ്ടും. ഗീതഗോവിന്ദത്തെ അപേക്ഷിച്ചു ദിവ്യഗീതത്തിൻ സ്തുത്യർഹമായ ഒരു മേൻമയുണ്ട് അതിൽ വൈഷയികമായ രംഗവർണ്ണനകളും അവയോടൊട്ടിനിൽക്കുന്ന രസഗുംഫനങ്ങളും വളരെ കുറവാണ്. രാധാകൃഷ്ണൻമാരുടെ കാമക്രീഡാപരിപാടികളെക്കൊണ്ടു കൊടുങ്കാറ്റടിച്ചിളകിമറിയുന്ന ഒരു വികാരപാരാവാരമാണ് ജയദേവൻ സൃഷ്ടിച്ചിട്ടുള്ളത്; സോളമണ് ചക്രവർത്തിയുടെ കലാസൃഷ്ടിയാകട്ടെ, ഇളംതെന്നലിൽ ചിറ്റലുകൾ ചിന്നിപ്പടരുന്ന ശാന്തസുന്ദരവും ഭൃംഗനാദരഞ്ജിതവുമായ ഒരു താമരപ്പയ്കയുമാണ്.

വൈഷ്ണവകവികളിൽ ജയദേവനെ സമീപിക്കുവാൻ ആർക്കെങ്കിലും സാധിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ അത് വിദ്യാപതിക്കു മാത്രമാണ്. അദ്ദേഹത്തിൻറെ ഗീതാവലി' യിലെ കൃതികൾ കലാംഗിയിൽ ജയദേവഗാനങ്ങളെ ചില സന്ദർഭങ്ങളിൽ അതിശയിക്കുന്നുണ്ടെന്നുതന്നെ പറയാം. ഇവരുടെ ഭാവാത്മകഗാനങ്ങൾ ഹൈന്ദവർക്ക് ഇന്നും ഉത്തേജകമായി വർത്തിക്കുന്നു. ജയദേവനെക്കുറിച്ചുള്ള ഐതിഹ്യങ്ങൾ സുപ്രസിദ്ധങ്ങളാകയാൽ അവയെ ഇവിടെ വിസ്തരിക്കേണ്ട ആവശ്യമിൽല. അദ്ദേഹം തികഞ്ഞ ഒരു കൃഷ്ണഭക്തനായിരുന്നുവെൻ ഗീതഗോവിന്ദകാവ്യത്തിൽ തൻറെ മധുരഗാനങ്ങൾ ഭക്തിപാരവശ്യത്തോടെ അദ്ദേഹം ഉച്ചത്തിൽ പാടുകയും അതൊപ്പിച്ച് അദ്ദേഹത്തിൻറെ ധർമ്മപത്നിയായ പത്മാവതി ശ്രീകൃഷ്ണവിഗ്രഹത്തിനു ചുറ്റും നൃത്തം ചെയ്യുകയും പതിവായിരുന്നുവെന്നു പറയപ്പെടുന്നു. കൃഷ്ണഭക്തിയിൽ പത്മാവതി ജയദേവനെ അതിശയിച്ചിരുന്നതായും തത്ഫലമായി ശ്രീകൃഷ്ണഭഗവാൻ ഒരിക്കൽ ആ സാധ്വിയുടെ മുൻപിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടതായും കീർത്തിക്കപ്പെടുന്നുണ്ട്. ഗീതഗോവിന്ദം പത്താംസ്വർഗ്ഗത്തിൽ, പത്തൊൻപതാം ഗീതത്തിൽ സപ്തമപാദത്തിലെ,

സ്മരഗരഖണ്ഡനം മമ ശിരസി മുണ്ഡനം
ദേഹി പദപൽലവമുദാരം

എന്ന ഭാഗം ഭഗവാൻ തന്നെ എഴുതിച്ചേർത്തതാണത്രേ. അർത്ഥഭംഗിയും, ശബ്ദഭംഗിയും ഇത്തരത്തോളം ഒത്തിണങ്ങിച്ചേർന്നിട്ടുള്ള കാവ്യങ്ങൾ കാളിദാസകൃതികളൊഴികെ, മറ്റിൽലെന്നുതന്നെ പറയാം. രാധാകൃഷ്ണൻമാരുടെ പ്രണയത്തെ ആധാരമാക്കി ഭാരതീയരും ആംഗലേയരുമായി അനേകം കവികൾ ഒട്ടനധികം കാവ്യങ്ങൾ രചിച്ചിട്ടുണ്ട്. എന്നാൽ അവയ്ക്കൊന്നും അഷ്ടപദിയുടെ അനശ്വരയശസ്സാർജ്ജിക്കുവാൻ സാധിച്ചിട്ടിൽല. ഭാരതീയകവികളുടെ കൃതകളിൽ ഗീതാവലി'യും ശ്രീകൃഷ്ണകർണ്ണാമൃത'വും ആംഗലേയകവികളുടേതിൽ ആർ.സി. ട്രെവിലിയൻറെ, വിദ്രുമദ്രുമം' എന്ന നടകവും അത്യുത്തമകലാസൃഷ്ടികളായി പ്രശോഭിക്കുന്നു. ജയദേവഗാനങ്ങളിൽ ഒന്നെങ്കിലും ഹൃദിസ്ഥമാക്കിയിട്ടിൽലാത്തവരായി ഉത്തരഭാരതീയരിൽ ആരെങ്കിലും ഉണ്ടായിക്കുമോ എന്നു സംശയമാണ്. കുടിലിലും കൊട്ടാരത്തിലും ഒന്നുപോലെ കളിയാടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഒരു വിശ്വമോഹിനിയാണ് ജയദേവഭാരതി.

കേരളത്തിൽ ഒരുകാലത്ത് അഷ്ടപദിക്കു വലിയ പ്രചാരം സിദ്ധിച്ചിരുന്നു. ഗീതഗോവിന്ദത്തെ അനുകരിച്ചു രാമപാണിവാദൻ ഗീതരാമം' എന്ന ഒരു കാവ്യം രചിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഉത്തരകേരളത്തിൽ സർവ്വാദരണീയമായി കൊണ്ടാടപ്പെട്ടിരുന്ന കൃഷ്ണനാട്ടം' കേരളീയർക്കു ഗീതവോഗിന്ദത്തോടുണ്ടായിരുന്ന പ്രതിപത്തിക്ക് ഉത്തമദൃഷ്ടാന്തമാണ്. ഇന്നും വിഷ്ണുക്ഷേത്രങ്ങളിൽ ജയദേവഗാനങ്ങൾ പാണിവാദനത്തോടൊപ്പം പാടിപ്പോരുന്നുണ്ട്. കഥകളിയിലെ ഒരു പ്രധാനചടങ്ങായ മഞ്ജുതര'യ്ക്കുപയോഗിക്കുന്നത് ഗീതഗോവിന്ദത്തിലെ,

മഞ്ജുതരകഞ്ജതലകേളിസദനേ,
ഇഹ വിലസ രതിരഭസഹസിതവദനേ;
പ്രവിശ രാധേ, മാധവസമീപം!''

എന്നു തുടർന്ന ഇരുപത്തിയൊന്നാമത്തെ സരളമധുരമായ ഗാനതൽലജമാണ്. അടുത്തകാലത്ത് തിരുവിതാംകൂറിൽ ഏവൂർ' എന്ന സ്ഥലത്ത് ഏതാനും സഹൃദയൻമാർ ഒത്തുചേർൻ ഒരു സംഘം രൂപീകരിക്കുകയും അതിൻറെ ആഭിമുഖ്യത്തിൽ അഷ്ടപദിക്കു വീണ്ടും കേരളത്തിൽ പ്രചാരമുണ്ടാക്കുവാനുള്ള പ്രവർത്തനപരിപാടികൾ സജ്ജമാക്കുകയും ചെയ്തിട്ടുള്ളതായി പത്രങ്ങളിൽ ഞാൻ വായിച്ചതായി ഓർക്കുന്നു! അവരുടെ സദുദ്യമത്തിൻ തിരുവിതാംകൂർ ഗവണ്മെൻറ് പല ആനുകൂൽയങ്ങഹളും ചെയ്തുവരുന്നതായും അവരുടെ ഗീതഗോവിന്ദകഥാപ്രസംഗം ഗവണ്മെൻറു ക്ഷേത്രങ്ങളിലെ ഉത്സവപരിപാടികളിൽ ഒരു പ്രധാന ചടങ്ങായി അംഗീകരിച്ചിട്ടുള്ളതായും പറയപ്പെടുന്നു. പ്രോത്സാഹനാർഹമായ ഈ പ്രസ്ഥാനത്തിനു സാർവ്വത്രികമായ പ്രചാരം സിദ്ധിക്കുമെന്നുള്ളതിൽ സംശയമിൽല. അതിൻറെ പ്രവർത്തകൻമാരെ ഞാൻ ഹൃദയപൂർവ്വം അഭിനന്ദിക്കുന്നതോടപ്പം, ഇന്നു നിശ്ശേഷം നശിച്ചിരിക്കുന്ന കൃഷ്ണനാട്ട' ത്തെ പുനരുദ്ധരിക്കേണ്ട കർത്തവ്യം അവരെയും മറ്റു കലാപ്രണയികളെയും അനുസ്മരിപ്പിക്കുകകൂടി ചെയ്തുകൊള്ളട്ടെ!

ആദാം ക്ലാർക്കിൻറെയും, എഡ്വിൻ ആർനോൾഡിൻറെയും ഗീതഗോവിന്ദപരിഭാഷകൾ നാലഞ്ചുകൊൽലങ്ങൾക്കു മുൻപു ഞാൻ ഇംഗ്ലീഷിൽ വായിക്കുകയുണ്ടായി. ഇത്ര കാലമായിട്ടും ഈ വിശിഷ്ടകാവ്യത്തിനു മലയാളത്തിൽ ഒരു പരിഭാഷയുണ്ടാകാതിരുന്നതിൽ എനിക്ക് അത്ഭുതം തോന്നുന്നു. അഷ്ടദി' ഏതെങ്കിലും രൂപത്തിൽ മലയാളത്തിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ അത് ഒരു കൈകാട്ടിക്കളിപ്പാട്ടായിട്ടാണ്. ഇടപ്പള്ളി രാജവംശത്തിലെ തമ്പുരാട്ടിമാർക്കു തിരുവാതിരകളിക്കുപയോഗിക്കുവാനായി അന്നത്തെ വലിയരാജാവിൻറെ നിർദ്ദേശമനുസരിച്ച്, കൊട്ടാരത്തിലെ അദ്ധ്യാപകനും ഇടപ്പള്ളി സ്വദേശിയുമായ പൊന്നാടിപ്പുഷ്പകത്തു നമ്പ്യാർ രചിച്ചിട്ടുള്ളതാണ് പ്രസ്തുത കൃതി. അതിൻറെ ഒരു പ്രതി കിട്ടുവാനായി പലടിയങ്ങളിലും ഞാൻ തിരയുകയുണ്ടായി. എങ്കിലും ഒടുവിൽ എനിക്കു നിരാശപ്പെടേണ്ടതായിതന്നെ വന്നുകൂടി. പണ്ഡിതാഗ്രേസരനായ ശൗരീ കെ.വി.എം. ഗീതഗോവിന്ദത്തിൻ ഒരു വ്യാഖ്യാനം എഴുതിയിട്ടുണ്ട്.

അദ്ദേഹത്തോടു നേരിട്ടു ചോദിച്ചിട്ടും എനിക്കതിൻറെ ഒരു പ്രതി ലഭിക്കുവാൻ സാധിച്ചിൽല. കിട്ടിയിരുന്നുവെങ്കിൽ ഈ പരിഭാഷ ഒന്നു കൂടി നിറംപിടിപ്പിക്കുവാൻ എനിക്കു സാധിക്കുമായിരുന്നു. ഞാൻ വിവർത്തനത്തിനായി അവലംബിച്ചിട്ടുള്ള ഏകഗ്രൻഥം ശൂലപാണിപരവശതനൂജൻമാ' വായ രാജശ്രീ കെ.കെ. ഗോവിന്ദന്നായർ തർജ്ജമചെയ്തിട്ടുള്ള ലക്ഷ്മീധര' വ്യാഖ്യാനമാണ്. സാരജ്ഞനായ ആ മഹാനു ആരെന്നോ ഇപ്പോൾ ജീവിച്ചിരുപ്പുണ്ടോ എന്നോ എനിക്കേകാവലംബമായി വർത്തിച്ച പ്രസ്തുത വ്യാഖ്യാനത്തിൻറെ പ്രണേതാവിനോട് എനിക്കുള്ള കൃതജ്ഞതയെ ഭക്തിപൂർവ്വം ഞാൻ ഇവിടെ രേഖപ്പടുത്തിക്കൊള്ളൂന്നു .

അഷ്ടപപദി കൈകൊട്ടിക്കളിപ്പാട്ടായി എഴുതിയ ശ്രീ. നമ്പ്യാരെ അധികനാൾ ചെൽലുന്നതിനുമുൻപ് ഇടപ്പള്ളിയിലെ വിഷ്ണുക്ഷേത്രത്തിൽ വെച്ച് ഒരു സർപ്പം കടിച്ചു എന്നും അങ്ങനെയാണദ്ദേഹം മൃതിയടഞ്ഞതെന്നും പറയപ്പെടുന്നു. ഞാൻ ഈ കൃതി പരിഭാഷപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ എൻറെ നാട്ടുകാരായ ചില സുഹൃത്തുക്കൾ ഇതു പറഞ്ഞ് എന്നെ ഭീഷണിപ്പെടുത്തുകയുണ്ടായി. പക്ഷേ, മനുഷ്യൻറെ ആയുസ്സിനെക്കുറിച്ചു വലിയ മതിപ്പൊന്നുമിൽലാത്ത ഞാൻ ആ വക ഭീഷണികളെ പരിഹാസപൂർവ്വം അവഗണിച്ച് എൻറെ ഉദ്യമം തുടരുകതന്നെ ചെയ്തു. അങ്ങനെ പ്രതിദിനം ഓരോ സ്വർഗ്ഗം വീതം പരിഭാഷപ്പെടുത്തി പന്ത്രണ്ടുദിവസം കൊണ്ടു ഞാൻ ഈ ദേവഗീത' പൂർത്തിയാക്കി. എൻറെ സംരംഭം വിജയകരമായി എന്നെനിക്കഭിമാനമിൽല. എനിക്കു സാധിക്കുന്നതു ഞാൻ ചെയ്തുവെന്നുമാത്രം. സംസ്കൃതപണ്ഡിതൻമാർ ആരെയെങ്കിലും ഞാൻ ഇതു കാണിക്കുകയോ അവരുടെ അഭിപ്രായമറിഞ്ഞു തെറ്റുകൾ തിരുത്തുകയോ ചെയ്തിട്ടിൽല. വ്യാകരണത്തെ സംബൻധിച്ചിടത്തോളം അറിഞ്ഞും അറിയാതെയും എനിക്കു പല പിഴകളും പറ്റിപ്പോയിട്ടുണ്ട്. മൂലഗ്രൻഥത്തിലെ അഞ്ചുശ്ലോകങ്ങൾമാത്രം മലയാളത്തിൽ ഈ രണ്ടു ശ്ലോകങ്ങളാക്കി വിവർത്തനം ചെയ്യുവാനേ സാധിച്ചിട്ടുള്ളൂ. ഈ പരിഭാഷയിൽ പല സ്വാതന്ത്ർയങ്ങളു എനിക്കെടുക്കേണ്ടതായി വന്നുകൂടി. ഏതായാലും,

Fish that didst outswim the flood;
Tortoise whereon earth harth stood;
Boar! who whith thy tusk held'st high
The world, that mortals might not die;

Lion! who hast giants torn;
Dwarfl who laugh'dst a king to scorn;
Sole subduer of the Dreaded!
Stayer of the many headed!

Mighty ploughman! Teacher tendert
Of thine own the sure Defender!
Under all thy ten Defender!
Endless praise to there arises.

എന്നും

When thou thy Gaint Foe didst seize and rend,
Fierce, fearful, long, and sharp were fang and nail;
Thou who the Lion and the Man didst blend.
Lord of the Univerce, hail, Narsingh, hail!

എന്നും ഉള്ള വിവർത്തനങ്ങൾകൊണ്ടു തൃപ്തിപ്പെടുത്തേണ്ട കേരളീയർ,

വേദോദ്ധാരകനയ്, ത്രിലോകവഹനാ യുദ്വിഭൂഭൂചക്രനായ്
ഹാ, തൈത്യാന്തകനായ്, ബലിപ്രണതനാ യക്ഷത്രിയദ്വേഷിയായ്
വൈദേഹിക്കഴൽചേർത്ത രാവണനിടിത്തീയായ്, ഹലാ ശസ്ത്രനാ-
യൗദാർയകരമായ്, ഖലപ്രമഥനാം വിഷ്ണോ, നമിക്കുന്നു ഞാൻ.

എന്നും

ആ ഹിരണ്യകശിപുതൻ ലൂന -
ദേഹമാം മത്തഭൃംഗകം
തങ്ങിനിൽക്കും നഖങ്ങൾ മേളിക്കു -
മങ്ങതൻ പാണിപങ്കജം,
അപരതിമമതുൽലസിക്കുന്ന്നി -
തത്ഭുതോഗഗ്രമയാങ്ങനെ!
ജയ, ധൃതനരഹരിരൂപ, ഹരേ,
ജയ, കേശഴ, ജഗദീശ, ഹരേ!

എന്നും ഉള്ള പരിഭാഷകൾക്ക് അവയിലെന്തൊക്കെ പിഴയുണ്ടായാലും, മാപ്പു കൊടുക്കാതിരിക്കയിൽലെന്നാശിക്കാം.

ജയദേവമഹാകവിയുടെ കമനീയമായ കലാശിൽപത്തെ ഇങ്ങനെ വികൃതപ്പെടുത്തുവാൻ മുതിർന്ന സാഹസത്തിനു വീണ്ടും വീണ്ടും മാപ്പുചോദിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ എൻറെ ദേവഗീത' യെ സഹൃദയൻമാരുടെ മുമ്പിൽ സാദരം സമർപ്പിച്ചുകൊള്ളൂന്നു.